Senster, słynna interaktywna rzeźba cybernetyczna z lat 60. XX wieku, autorstwa Edwarda Ihnatowicza, uznawana był do niedawna za jedno z zaginionych założycielskich dzieł sztuki nowych mediów.
Dzięki zespołu uczonych i projektantów dostała drugie życie.

Założenia programowe Galerii AŽ opierają się na koncepcji peryferyjności jako wyznacznika lokalizacji, wyborów artystycznych lub idei. Przesłanie to zostało po raz pierwszy zilustrowane przez Zorana Pavelić’a, kiedy napisał „Centrum peryferii” na fasadzie budynku.

Reprezentacja ludzkiego ciała należy do klasycznego kanonu tematycznego historii sztuki, zwłaszcza malarstwa. Jednak na wystawie to nie portret, czyli przedstawienie konkretnych osób (i ich lokalizacja społeczna) jest w centrum zainteresowania.

Po raz piętnasty w BWA Wrocław zostaną pokazane dyplomy absolwentów z każdego wydziału i kierunku wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Wystawa Prince Polonia analizuje związki z Indiami, począwszy od wizyty pierwszego premiera tego kraju Jawaharlala Nehru w Polsce w 1955 roku i podpisania umowy o współpracy ekonomiczno-kulturalnej, aż do początku lat 90.

Białostocka Galeria Arsenał zorganizuje wystawę pt. Czego się dowiedziałeś z Facebooka? Otwarcie wystawy odbędzie się 5 października. Wystawa w subtelny sposób zarysowuje obraz relacyjnego charakteru sieci i świata sztuki oraz ich wzajemnych wpływów.

Piotrowska i Szczęśniak – artyści wizualni, ex-para, domniemani kuzyni, wspólnie ubiegają się o plantację bananów w Brazylii w spadku po bezdzietnym wuju Maćka, pracują przede wszystkim site-specific, najczęściej z wykorzystaniem kontekstu danego miejsca i auta.

Akademia Sztuki w Szczecinie zaprasza na wystawę The Best of – prezentację wybranych przez nas najlepszych realizacji dyplomowych Wydziału Malarstwa i Nowych Mediów. Sześć artystek zaprezentuje różnorodność postaw i poruszanych tematów.

Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku zaprasza na nowe wystawy: Przemka Branasa Moonrise, Michaliny Bigaj Red Greenhouse i KUNSZT. Kolekcja orońska.

W swoim malarstwie skupiam się na kobiecym akcie przeplatającym się z ornamentami. Zatracam modelki w tkaninach i staram się sprawić, żeby widz zanurzył się we wciągającą grę ozdobnych materiałów i ciał. Nadaje to obrazom pewną tajemniczość – mówi Aleksandra Kalisz.

Artyści stoją po stronie stygmatyzowanych z powodu swej odmienności. Analizują mechanizmy definiujące pewne grupy jako gorsze od innych czy społecznie wykluczone i wskazują niebezpieczeństwo wynikające z eskalacji nienawiści w naszym społeczeństwie.

Martyna Kielesińska zanurza się w letnią idyllę. Rzecz dzieje się w upalne popołudnie. Głównym bohaterem jest rozluźnione ciało na granicy zaśnięcia i jawy. Stan sytości i rozleniwienia może być zaburzony jedynie przez nieracjonalną obawę o przyszłość.

Jeden z najcenniejszych skarbów odnalezionych w Europie w XX w. przez ostatnie trzy miesiące roku można będzie oglądać we Wrocławiu w nowej, jubileuszowej odsłonie.

Dychotomia zawarta w tytule tomiku Charlesa Baudelaire’a: Kwiaty zła działa na wyobraźnię. Kwiaty kojarzone jako piękne, delikatne i wiotkie skontrastowane zostały z najogólniej rozumianym złem, niegodziwością, zbrodnią, upodleniem i śmiercią.

Tytuł wystawy odnosi się do przeczucia nadciągającej katastrofy, fatalnego widma przyszłości, obietnicy różnie pojmowanego końca. Odwołuje się do wyczekiwanego kresu kapitalizmu, złowrogiego masowego wymierania gatunków i ogólnego stanu niepokoju.

Marcin Chomicki traktuje swoje rzeźby-obiekty jako rozrastające się komórki organizmu, zmieniające przestrzeń miejską. Zachowują się jak autonomiczne, samowystarczalne byty gotowe ewoluować w bardziej złożone, ekspansywne struktury.

Wystawa prac Silvii Gertsch i Xerxesa Ach, to pierwszy tak duży w Polsce, pokaz twórczości współczesnej sztuki szwajcarskiej nie znanej szerszej publiczności.

Tata, tatuś, tateczek, tatko, papa, ojciec, stary, rodziciel – wszystkie te wyrazy są bliskoznaczne do słowa tata i skupiają się wokół pojęcia ojcostwa\tacierzyństwa. Żadne z nich jednak nie oddaje w całości idei wystawy.

Wystawa stanowi zbiór rzeźb Magdaleny Abakanowicz, obejmujący okres od początku lat 70. XX wieku do końca pierwszej dekady XXI wieku, w skład którego wejdzie także bogata ekspozycja unikalnych dzieł monumentalnych artystki pokazanych na wolnym powietrzu.

Prêt-à-porter dotyczy ubioru jako środka wyrazu, którym posługują się artystki. Wielu z nich strój służył do autokreacji – strategii łączącej codzienność ze sztuką.

Po prawie sześćdziesięciu latach twórczość jednego z najwybitniejszych XX-wiecznych artystów europejskich Henry’ego Moore’a zostanie ponownie zaprezentowana od 30 września we Wrocławiu.

Podwójne wiązanie to indywidualna wystawa Dominiki Kowyni, przygotowana przez katowicką Galerię Szarą specjalnie na tegoroczne Warsaw Gallery Weekend.

Projekt 3–2–1–Ö to wydarzenie, którego celem jest zaprezentowanie aktualnej aktywności twórczej artystów wizualnych związanych ze środowiskiem toruńskim.

Post­roman­tyczna figura artysty-​pijaka prze­chodzi do przeszłości, pozostawiając po sobie krajobraz omamów, upodleń i utraconych złudzeń. Oto opowieść o intymnych związkach sztuki współczesnej z wódką.

W ramach Warsaw Gallery Weekend 2018 Galeria LETO prezentuje wystawę Honzy Zamojskiego WORD WAR FREE.

Wystawa zorganizowana w CSW w Toruniu będzie odsłoną największej w Europie retrospektywy Mariny Abramović, zrealizowanej wspólnie z Moderna Museet w Sztokholmie, we współpracy z Muzeum Sztuki Współczesnej Louisiana w Humlebæk i Bundeskunsthalle w Bonn.

Piotr Pasiewicz to artysta totalny i bezkompromisowy w swoich poszukiwaniach. Można powiedzieć, że w swoich twórczych realizacjach przekracza nie tylko granice poznania ale dosłownie forsuje naturalne przeszkody

Wystawa Orient poświęcona jest rozważaniom nad tożsamością Europy Środkowo-Wschodniej oraz różnorodnym postawom i praktykom artystycznym podejmowanym przez artystów i artystki. Poddaje refleksji nasze wspólne doświadczenia, przekonania i strategie.

Co łączy misję Apollo 13 z małą miejscowością na Śląsku? Niespełnione marzenia, poczucie beznadziei i niemożność wyrwania się.

Wystawa w Cricotece jest próbą spojrzenia na dorobek Marii Jaremy z perspektywy jej dokonań teatralnych – poprzez analizę takich elementów scenicznych jak przestrzeń, ciało, ruch, forma, światło oraz barwa – a także propozycją czytania różnych wcieleń artystki.