Skóra. Obiekty, teksty to dwugłosowa opowieść o skórze, prowadzona językiem osobistych metafor, ujawniająca się poprzez instalacje artystyczne i słowa. Wystawa jest interdyscyplinarną rozmową artystki Izabeli Żółcińskiej i piszącej o sztuce Leny Wicherkiewicz rozpostartą pomiędzy obrazem a skórą.

Izabela Żółcińska, „Koszula kapilarna”, 2012, fot. K. Napiórkowski (źródło: materiały prasowe organizatora)

Obszar wystawy definiowany przez Izabelę Żółcińską wyznaczają trzy instalacje: Kombinezon ochrony indywidualnej Ebola, Powłoka wspólna oraz Sowy w mchu. Pierwsza z nich jest metaforą gwałtownego ujawniania bezbronności skóry (naszego ciała, życia), ukazaną wobec medyczno-sterylnych zabiegów. To „skórny uniform” zawierający opozycyjne wobec siebie odczucie zagrożenia i potrzebę ochrony oraz kruchość i agresywność, manifestujące się poprzez tkanki ciała.

Z kolei skórna narracja Leny Wicherkiewicz zamyka się introwertycznie. Ciasno, przylegający do skóry włóczkowy kokon mówi o potrzebie uszczelnienia skórnej granicy, zaś pokrywające ściany galerii teksty to osobisty, wsobny, podskórnie pulsujący dialog. Autorka pisze o skórze następująco: „Skóra – obwiednia życia, płaszcz królewski jak pisał Paracelsus. Czuły kokon dla ciała, indywidualny kombinezon ochrony, tak mówimy my. Skóra chroni naszą indywidualność, pozwala czuć się u siebie – pewnie i bezpiecznie, nie usztywniać się, ale też nie pozwalać innym wnikać zbyt głęboko”.

Izabela Żółcińska. Skóra. Obiekty, teksty
Kuratorka: Lena Wicherkiewicz
Od 28 kwietnia do 28 maja 2017 roku
Otwarcie: 28 kwietnia 2017 roku, godz. 18.00
Galeria Wozownia w Toruniu